بیقراری توان نشستن را از او گرفته بود و او را مدام به قدم زدن در کافه خالی می کرد. با نگرانی نگاهی به ساعت مچیش انداخت، ساعت از نیمه شب گذشته بود! سوفیا برای انجام دادن کاری این قدر دیر کرده بود، اما چرا؟! چه دلیلی برای دیر کردن سوفیا وجود داشت؟ دقیقه ها و ثانیهها خیلی زودتر از آن چیزی که در فکر ساو می گذشت، از جلوی هاله های چشمش عبور می کردند و به همان قدر سنگینی دلشوره اش را بیشتر!
ساو برای تسلط اعصاب بهم ریخته اش و سر و سامان دادن به آن چند فنجان قهوه نوشید اما بر خلاف باور او، کتاب خواندن هم کمکی به حالش نکرد. هراس سرتاسر بدنش را احاطه کرده بود. سوفیا با فراموشکاری خود تنها راه ارتباطی او و ساو را که تلفنی بیش نبود، در پیشخوان کافه جا گزاشته بود و حال بهترین رفیقش از استرسی که وجودش را ناآرام کرده بود، ناخوش بود.
فکر بودن او، یک دختر تنها در یک کافه خالی آن هم نصفه شب، او را دیوانه می کرد. پس سوفیا کجا بود؟تنها سوالی بود که در ذهنش می چرخید
ذره های امید در قلبش کمرنگ و کمرنگ تر می شدند همانند محو شدن خاطراتی که ناخواسته و بر خلاف میلش از یاد می رفتند اما در یک لحظه تمام فکر ها و فرضیه های ذهنش با صدایی از ذهنش پرید، کسی در کافه را به صدا در آورده بود و با همین کار کوچک لرزه بر تن ساو انداخت، دلیل لرزش غیرارادی و استرسش به دلیل مطمئن بودن از غریبگی فرد بود. سوفیا کلید کافه را همیشه همراه خود داشت، پس امکان نداشت او باشد، پس چه کسی آن موقع شب به آن کافه آمده بود؟ چرا به آن جا آمده بود و هدفش از آمدنش چه بود؟ قاعدتا قصد دیگری از آمدنش داشت که برای ساو در آن لحظه مهم تر از هرچیز بود. با ترس به سمت در ورودی کافه قدم برداشت، صدای کوبیده شدن در اتمامی نداشت. دستش را روی دستگیره ی در گزاشت و خیلی آرام آن را باز کرد، انگار از کسی که انتظار دیدنش را نداشت بسیار وحشت داشت. آب دهانش را قورت داد، حالا در کاملا باز شده بود و او می توانست علاوه بر حس کردن سوز و سرمایی که از محیط بیرون به داخل روانه شده بود، چهره ی فرد را از نزدیک مشاهده کند
درباره این سایت